Προχτές, η εταιρεία «Qatari Diar», που εκπροσωπεί το Κατάρ, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη διαγωνιστική διαδικασία για την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού. Για τη συγκεκριμένη εταιρεία και γενικότερα για τα κεφάλαια που θα έρχονταν από το Κατάρ και θα κατέκλυζαν την ελληνική οικονομία με επενδύσεις, είχε γίνει μεγάλος θόρυβος επί κυβέρνησης Παπανδρέου, όταν ο Χ. Παμπούκης πηγαινοερχόταν στο Κατάρ για να διαφημίσει το επενδυτικό Ελντοράντο που έφτιαχνε η κυβέρνηση στην Ελλάδα. Τελικά, ο συγκεκριμένος επενδυτής αποφάσισε να μην επενδύσει τα συσσωρευμένα πετροδόλαρα στο Ελληνικό. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι οι λόγοι που οδήγησαν την εταιρεία να αποσύρει το ενδιαφέρον της για το συγκεκριμένο έργο. Τι ζητούσε;
Πρώτον, η παραχώρηση του Ελληνικού να γίνει με διακρατική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και του Κατάρ, και αυτό επειδή προσδοκούσαν να αποσπάσουν φορολογικά κίνητρα (εξαιρέσεις και μειωμένους συντελεστές). Αρα, ένα βασικό κριτήριο για να επενδύσει κάποιος τα λεφτά του είναι η χαμηλή φορολογία, που θα του εξασφαλίσει και μεγαλύτερο κέρδος. Δεύτερον, το Κατάρ ζητούσε να γίνει η αξιοποίηση της έκτασης, μέσω κρατικής συνδρομής, καθώς είχαν υποβάλει προτάσεις για μεταστέγαση των υπουργείων και άλλων κρατικών υπηρεσιών στο Ελληνικό, παράλληλα με την κατασκευή κατοικιών για τη στέγαση των δημόσιων υπαλλήλων που εργάζονται στις συγκεκριμένες υπηρεσίες. Αρα, για να κάνει ένας ιδιώτης μια επένδυση, όρος αναγκαίος είναι η μεγαλύτερη δυνατή συμβολή του κράτους σε συγχρηματοδότηση και άλλες παροχές, που φτάνουν μέχρι το να μετατραπεί το κράτος σε κανονικό πελάτη του ιδιώτη. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούριο, αν σκεφτεί κανείς ότι η εταιρεία από το Αμπού Ντάμπι, που αγόρασε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, το έκανε μόνο όταν εξασφάλισε παραγγελίες από το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, δηλαδή το Δημόσιο, για την κατασκευή υποβρυχίων.
Τι άλλο ζητούσε το Κατάρ; Nα παραχωρηθεί στην «Qatari Diar» το σύνολο της έκτασης των 5.000 στρεμμάτων του πρώην αεροδρομίου και όχι το 30%, όπως διαπραγματεύονταν οι ελληνικές αρχές, κοροϊδεύοντας το λαό ότι μ' αυτόν τον τρόπο θέλουν να διασφαλίσουν χώρους πράσινου, κοινόχρηστους για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Αρα, όρος για να γίνει μια επένδυση, είναι να εξασφαλίσει ο ιδιώτης το μέγιστο δυνατό κέρδος από την εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας. Στην προκειμένη περίπτωση, η δημόσια περιουσία αφορά σε εκτάσεις γης, που στο πλαίσιο του καπιταλισμού μετατρέπονται σε κερδοφόρο εμπόρευμα. Σε άλλες περιπτώσεις, η δημόσια περιουσία ταυτίζεται με το μερτικό του κράτους σε στρατηγικούς τομείς της παραγωγής, όπως γίνεται τώρα με τις ιδιωτικοποιήσεις, όπου επιχειρήσεις κρίσιμες για την κάλυψη ζωτικών λαϊκών αναγκών περνάνε ολοκληρωτικά στα χέρια των πολυεθνικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ, οι οποίες γίνονται το μήλον της Εριδος για πολυεθνικά μονοπώλια που θέλουν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους συνολικά στους ενεργειακούς ανταγωνισμούς που μαίνονται στην περιοχή, έχοντας στο επίκεντρο και την Ελλάδα.
Βέβαια, οι εταιρείες που παρέμειναν να διεκδικούν το Ελληνικό δεν είναι λιγότερο «αιμοβόρες» από αυτήν του Κατάρ. Απλώς προσαρμόζουν την προσφορά και τις απαιτήσεις τους στο δικό τους μέγεθος, προσδοκώντας το ανάλογο κέρδος. Αυτό που σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνεται είναι ότι για να γίνει μια επένδυση, πρέπει να ισχύουν όροι που από χέρι είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης, σε κρίση και ανάπτυξη. Κριτήριο μιας επένδυσης στον καπιταλισμό είναι το μονοπωλιακό κέρδος. Κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλον τρόπο πέρα από την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, συνολικά στα δικαιώματα και τα συμφέροντα του λαού.
http://www.rizospastis.gr/
18/1/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου